Lanac se nikad ne prekida

Video sam, promrzlih nogu, pustih zglobova... otvoreni kovčeg, neki grob, neko je ležao u njemu, a iz ruku tog nekog su na neki volšeban način proizilazile... jabuke, konstantno se ređajući, jedna za drugom, bez prekida. Jabuke su se nizale (ili pak kretale) nekim brdašcem koje se nalazilo odmah tu pored groba i kovčega u njemu, iz tih jabuka su se nizali crvi, isto tako u neprekinutom nizu, rijući zemlju. Jabuke bi se sušile i umirale, iz njih bi ispadalo seme iz kojeg je nicalo novo drveće, sa novim plodovima, nove jabuke su padale u grob, dospevajući opet u ruke nekog ko je u otvorenom kovčegu ležao, iz tih jabuka su opet proizilazili crvi, koji su nanovo preturali zemlju i činili je plodnom, za novo seme koje je dolazilo iz novih plodova jabuke koji bi padali na zemlju nakon što bi drveće na kojem su visile venulo i umiralo, stvarajući tako nove potomke, koji bi opet izdahnuli i rađali nove jabuke, koje bi nanovo padale u onaj grob, u onaj kovčeg, u ruke onog nekog, i tako u beskraj, jer se lanac rađanja i umiranja nikad ne može prekinuti. Život jeste smrt. Smrt jeste život. Nema prekida. Sve teče. Samo teče i nikad ne prestaje.



na osnovu beleške od 18. decembra 2009.

Fotomontaža: ''Kroz vrata dekadencije do novog života'', februar 2012.